Herkesi Tanıyan Abi!

Almanya’da paylaşımlı evde (Wohngemeinschaft) kaldığım yıllarda ev arkadaşım Yılmaz abiyle sabahları mutfakta sık sık karşılaşırdım. Her sabah saat altıyı beş geçe, ceketinin cebinde hâlâ buharı tüten iki baget ekmek, elinde gazete… Sanki Fransa’da bir film sahnesinden çıkmış gibiydi.

Yılmaz Abi ekmek fabrikasında çalışıyordu, yalnızdı, eski eşinden ayrılmıştı. Bir kızı vardı, onun sevgilisi tanıdığımızdı, ama esas olay bu değil.

Yılmaz Abi’nin en büyük marifeti — kendisine göre — herkesle bir “anı”sı olmasıydı. “Ah Metin Akpınar mı? Rami’de halı saha turnuvasında ter döktük, deli çocuktu,” derdi. “Kafka? Viyana treninde yanıma oturdu, sigaramı aldı, bırakmadı geri,” diyebilirdi — yeter ki ona “tanıyor musun?” diye sor.

Ben bu anlatımlara alışmıştım ama kızının sevgilisi arkadaşım ilk kez karşılaşınca bana sordu: “Gerçekten mi ya? Hepsini tanıyor olabilir mi?” Dedim ki: “Hayır. Ama o tanıyor. İstersen deney yapalım.” İnanmadı, “o kadar da olmaz artık” dedi.

Aynı akşam herkes salondaydı. Çaylar, çekirdek, Alman televizyonunda saçma bir talk show. Sıra geldi “edebiyat” sohbetine. Ben söze girdim: “Yılmaz Abi, geçenlerde Lütfü Sâbit Kaygısızoğlu diye bir yazarın romanını okudum… Adam harika! Almanya’ya göçün psikolojisini anlatmış…”

Yılmaz Abi başını eğdi, parmağını havaya kaldırdı: “Lütfü mü? Ben onu ta Berlin Kreuzberg’te, 1996’da tanıdım. Türk Evi’nde seminer veriyordu, sonra da hep dar pantolon giydi, soğukta bile atkı takmazdı… bir garip adamdı.”

O anda odadaki sessizlik ağırlaştı. Kızının sevgilisiyle göz göze geldik. O adam hiç yoktu. Ama Yılmaz Abi onu bizden daha iyi tanıyordu.

İşte böyle karakterler hayatın tuzu biberi. Hem güldürür, hem düşündürür, hem de hatırda kalır.

Yılmaz Abi iyi ki tanıdık seni, bu senin dedikodun değil, saygı ve sevgiyle anılmış olman içindi, yanında bunu anlatsak alçak gönüllüğünle yine güler geçer “ben de böyleyim çocuklar” derdin. Ruhun şad olsun.