Zeytin Çekirdeğinden İnsan İzine

Tespihte sadece çekirdek olmaz, insan da olur.

Zeytini yedikten sonra kalan çekirdek çoğu kişi için çöptür. Ama bazıları için biriktirilmiş zamandır. Ben yıllarca biriktirdim. Ne için olduğunu tam bilmeden…

Sonra bir gün, çekirdekler sessizce çağırdı beni. Elime aldım, zımparaladım, seçtim. Kimi çatlak, kimi eğri, kimi neredeyse kusursuz. Hepsi zamanla tanıştı, avuç içinde şekillendi. Ve ilk tespih doğdu.

O tespih özel bir yere gitti. Artık aramızda olmayan, ama varlığı hâlâ gönülde olan bir dosta dair… Bir hatırayı saklamak, bir yokluğu usulca taşımak içindi. Sözle anlatılamayan şeylerin yerine geçti. Sessiz, gösterişsiz, ama derin.

O günden sonra anladım: Bazı tespihler çekilmez, tutulur. Bazısı dua değil, vefa taşır.
Ve zeytin çekirdeği, sadece bir çekirdek değildir. İçinde biraz zaman, biraz sabır, biraz da insan kalır.

“İlk tespih… Gidene değil, kalanlara sabır için.”